Տիկին Անիչկայի թոռնիկը` Շուշանիկը, родился хромым. նրա ձախ ոտքը աջից 4 սմ-ով կարճ էր: Շուշանիկի մայրը ավտովթարից մահացել էր, իսկ հայրը լքել էր նրան: Աղջկան 6 ամսականից պահել էր տատիկը եւ նրա առողջությամբ մտահոգված` դիմել բժիշկներին:
«Բժիշկները միայն խորհուրդ էին տալիս երեխային հատուկ կոշիկներ հագցնել, որոնց ներբանները խիստ տարբերվում էին մեկը մյուսից,- պատմում է տիկին Անիչկան,- նրանք ասում էին, որ երեխան մինչեւ տասը տարեկան չդառնա, չի կարելի վիրահատել: Վիրահատությունից հետո ոտքերի միջեւ եղած տարբերությունը թեեւ կփոքրանա, բայց նա էլի կկաղա: Սիրտս նեղվում էր անելանելի վիճակից: Գիշերները հուսահատությունից չէի կարողանում քնել: Մի գիշեր կոտրված սրտով աղոթեցի Աստծուն. «Տեր Աստված, Դու ես իմ միակ հույսը, խնդրում եմ, գթա այս որբին, բժշկիր իմ թոռնիկին»: Առավոտյան տիկին Անիչկան սովորականի պես Շուշանիկին տարավ մանկապարտեզ: Այդ օրը փոփոխություն չնկատվեց: Փոքրիկը դարձյալ հագավ իր հատուկ կոշիկները:
указал на него и шепотом:На следующий день детский сад в пути она увидела Аничка, որ երեխայի քայլվածքը փոխվել է: Սկզբում մտածեց, թե իրեն է թվում, Но в первые дни после нее постоянно убеждали kaylvatskin`, որ իրոք հրաշք էր կատարվել: Աղջկա ոտքերն ուղղվել էին…
Это было шесть лет, в то время Shoushanik: Նա պետք է գնար առաջին դասարան: Նրա համար գնեցին նոր, վարդագույն կոշիկներ, որոնք շատ գեղեցիկ էին եւ, ամենակարեւորը, երկուսն էլ իրար նման:
Антоний не хромает больше шаг, никто не будет смеяться над ним., Он не стыдится больше., для Бога благ и милосерд.: Նա լսում է Իրեն ապավինողների աղոթքներն ու պատասխանում:
Անիչկա Եփրեմյան